Aínda se di por aquí que a casa está asombrada. Na casa da parella vivían sete señoras, todas irmás solteiras. Unha era meiga. En noites de lúa chea, as señoras, voarían nas súas túnicas brancas da varanda para os ramos frondosos do castañeiro, sobranceiros á rúa. Daí seducirían os homes que pasasen.

Na Casa das Sete Senhoras, conversar, saber como era antes, escoitar e imaxinar, foi tan importante canto o acto de fotografar.

Mouraz comezou por facer algúns retratos de persoas. Con certo interese porque sempre viviran alí e estaban ligadas á terra como as árbores. Falan do tempo, das súas lembranzas, das perdas… moitas xa visten de negro.

Esta serie fotográfica da conta de un persistente regreso ao mesmo lugar, para pescudar as súas diferenzas (a lenta desactivación do maneo agrícola, a transformación progresiva do territorio, o envellecemento…), porén escoitar o mesmo moucho, a mesma raposa, as mesmas historias.
Tal como na lenda, tal vez teña sido o xeito máxico e medorento, desta experiencia cíclica, o maior ferimento do autor: a noite, os fumes, os cadáveres, a lúa, a ruína, os sons.
Un lugar de afectos, á fin, Tito Mouraz tamén naceu alí.

Tito Mouraz
Finalizou o curso de Artes Visuais e Fotografía na Escola Superior Artística do Porto en 2010, sendo esta a cidade onde vive e traballa actualmente. Expón regularmente desde 2009 en Portugal e no estranxeiro, destacando as exposicións individuais nos Encontros da Imaxe de Braga (2010, 2013 e 2014), Módulo – Centro Difusor de Arte (2011 e 2013) e Museu da Imagem, Braga (2013).
En 2013 foi vencedor do Premio Internacional de Fotografía Emergentes DST e da lectura de portfolios Carpe Diem Arte e Pesquisa.
É representado polo Módulo – Centro Difusor de Arte de Lisboa.
Presente en algunhas coleccións particulares, facendo tamén parte da colección do BES Art.