Con este cento de retratos de Roberto González Fernández, a maioría de homes, repartidos polos catro museos da Rede Museística o artista transcende o valor estético da obra de arte e proponnos reflexionar sobre a imaxe como comunicación, como símbolo que representa as formas históricas de relación social, especialmente as de control desde as diferentes formas de poder. A letra W coa que cada persoa retratada trata de protexerse representa o control que agora mesmo se exerce sobre os individuos desde as redes sociais.
Na reflexión tamén dialogan os continentes, a carga histórica dos edificios dos museos co seu significado e tamén outras formas de creación como a poesía. No MPLugo o tema a repensar é a influencia (medos herdados / pegadas de ferro) dos gobernantes sobre a Historia. Na Torre de Xiá (Museo Fortaleza San Paio de Narla) resoan como “pedra dura” as pegadas do Poder sempre vixía. No edificio do Museo do Mar, antiga escola, medítase sobre a Educación (as orlas uniforman) e no Museo Pazo de Tor sobre a influencia abafante dos vellos credos. RGF xunto con María José Fernández, Marica Campo, Olalla Cociña e Olga Novo reflexionan, en resume, sobre o noso devir de seres vixiados, absolutamente controlados.
Control
O valor simbólico da imaxe, como representación do individuo e da sociedade, foi unha constante na historia da arte desde as súas orixes máis remotas. Dunha ou doutra forma, as institucións foron ocupándose de utilizalas para comunicar unha mensaxe para establecer xerarquías pero, tamén, para exercer algún tipo de control.
Desde a Prehistoria, o ser humano sentiu a imperiosa necesidade, non só de representar, a través da pintura ou a escultura, o mundo que o rodeaba, senón de utilizar esa capacidade como un singular medio de comunicación. Desde a cultura mesopotámica e exipcia ata os nosos días, poderían encontrarse infinidade de exemplos onde un home, poucas veces unha muller, se dirixe ao espectador, xa sexa para revelarlle un secreto, comunicarlle un sentimento, darlle unha orde ou advertilo dun perigo. Aí están os Pantocrator das igrexas bizantinas que imprimían temor e obediencia, as representacións, case sempre idealizadas, de reis e gobernantes, pero, tamén, eses retratos funerarios de El Fayum que servían como carta de presentación, intermediarios entre os defuntos e os deuses ou eses retratos tan enigmáticos e cargados de simbolismo de Holbein el Joven. Esa tradición permaneceu, de forma ininterrompida, ata os séculos XIX e XX, cando os avances tecnolóxicos e outras novas formas de representación permitiron distintos tipos de comunicación e relevaron a un segundo plano ese vínculo máxico, esa ilusión que só ofrecía a pintura figurativa.
Xa no S. XXI, RGF (Roberto González Fernández) quere renderlle unha homenaxe a esa antiga tradición coa súa serie W-DV. A través dun centenar de retratos pintados, seguindo estritos canons realistas -aínda que rompendo algunhas regras tradicionais do xénero do retrato-, volve a establecer unha comunicación directa entre os personaxes representados e o espectador, como o fixera o mesmo Holbein. Todos eles (homes na súa maioría) aparecen tapando o rostro coas súas mans, formando un W que cada un debuxa de forma persoal. A mensaxe que tratan de transmitir é a mesma, pero cada un o fai á súa maneira. Se por un lado enfatizan o papel preponderante das redes electrónicas -a omnipresente WWW -, por outro nos recordan o control que exercemos sobre os demais e, ao que ao mesmo tempo, estamos sometidos de forma permanente.
Por outra parte, como ocorría nas igrexas, os palacios ou as tumbas, RGF desexa volver a establecer unha relación especial entre a obra e o espazo no que se encontra. Neste caso, os seus personaxes se converten en privilexiados interlocutores de distintas formas de control. Así, na capela do Pazo de Tor fan que reflexionemos sobre a relación, case hipnótica, que a relixión exerceu, ao longo dos séculos, colándose entre os obxectos relixiosos que poboan as súas paredes; no Museo do Mar recórdannos, a modo de orlas de profesores e alumnos, que ese lugar foi construído como unha escola e como a educación moldeou o noso destino; no castelo de Narla enfróntannos ao noso sometemento ante o Poder, transformados en inusitadas cámaras de vixilancia – en grupos de tres www- e, para terminar, no Museo Provincial onde, a través de sutís interferencias, nos mergulla no indefectible peso da historia que pensadores e gobernantes manipulan ao seu antollo.
Javier Mazorra
en Facebook esta exposición | comparte en Twitter esta exposición | Como llegar |
|
TODAS LAS EXPOSICIONES DE ESTE ESPACIO
|